Ήταν μια φορά ένα γεροντάκι που δάσκαλο το λέγαν και σοφό,  όσοι για λίγο το γνώριζαν.  

Kάποτε,  τον πλησίασε ένας νέος και του ζήτησε να γίνει μαθητής του.

 Θέλω να με μάθεις τη διδασκαλία σου, τού είπε πέφτοντας στο έδαφος.

  

Το γεροντάκι τού έκανε νόημα να τον ακολουθήσει φτάσανε σε μια ρεματιά και τον ρώτησε αν επιθυμεί να μαζέψει κάμποσα καλάμια που τα χρειάζεται. Εκείνος δέχτηκε και ξεκίνησε την εργασία του με χαρά. Κάθε μέρα μάζευε καλάμια και ο σοφός δάσκαλος έφτιαχνε με αυτά φλογέρες που πουλούσε στην αγορά. Με αυτόν τον τρόπο έβγαζαν τα απαραίτητα χρήματα για να ζήσουν.

Περάσανε τα χρόνια και ο μαθητής θυμωμένος κατηγόρησε το δάσκαλο ότι δεν τον έχει προχωρήσει καθόλου.

 Ο Δάσκαλος γαλήνια τού απάντησε πως αύριο θα του μάθει κάτι σπουδαίο. Και έτσι έγινε, του έδειξε πως ν' ανοίγει τρύπες στα καλάμια και ποια η σωστή απόσταση που πρέπει να έχουν η μια από την άλλη για να μπορούν οι νότες να βγαίνουν σωστές στο παίξιμο τους. «Μα για όνομα του θεού, δάσκαλε.  Αυτό είναι το σπουδαίο που θα μου έδειχνες,  έτσι θα γίνω σοφός ; Φεύγω και έχε γεια.»

Περάσανε τα χρόνια, ο μαθητής έγινε γέρος.  Ο δάσκαλος πέθανε, όμως κάτι  του έλεγε πως πρέπει να γυρίσει πίσω και να συνεχίσει τα μαθήματα σοφίας που άφησε στην μέση. Βρήκε στην καλύβα του δασκάλου τρεις φάκελους αριθμημένους με το όνομα του και με την οδηγία να ανοιχτούν με τη σωστή σειρά, όταν θα έπρεπε.

Ο δάσκαλος δεν τον είχε αφήσει έτσι, ακόμα και μετά τον θάνατο του. Περίμενε την επιστροφή του μαθητή του.

 Ο πρώτος φάκελος έγραφε: « μάθε να τρύπας το καλάμι,  κράτα σωστές τις αποστάσεις, όπως σου έχω δείξει». Κι έτσι έγινε .

Ο δεύτερος φάκελος έγραφε: «Μάθε να παίζεις μουσική»

 Προσπάθησε χρόνια και έμαθε να παίζει υπέροχα,  αγάπησε πολύ τη φλογέρα του.

 Κι ο τρίτος φάκελος έγραφε: «Σπάσε τη φλογέρα σου»

 Μα πως είναι δυνατόν να του ζητά κάτι τέτοιο;  ΄Hταν η φλογέρα που αγαπούσε.  Ο ήχος της υπέροχος και γλυκός.

 Για μια στιγμή αισθάνθηκε μέσα του σφοδρή σύγκρουση,  όμως τελικά τα κατάφερε, έσπασε πάνω στο γόνατο του την αγαπημένη του φλογέρα.

Τότε φωτίστηκε ο νους του, όλα πια τού ήταν ξεκάθαρα. 

Οι καλαμιές θα είναι πάντα εκεί για όποιον ξέρει να φτιάχνει φλογέρες. Δεν υπάρχει απώλεια, η μουσική παράγεται δίχως τέλος,  στην κίνηση του αέρα πάντα θα ακούγεται μουσική στη ρεματιά.

 Σοφία δεν είναι τα λόγια τα σπουδαία.

 Σοφία είναι το να μπορείς  ν' ακούς το αιώνιο να παίζει πανέμορφες μελωδίες 

 Ηλίας Παραθύρας