Το λεμόνι και η μπανάνα 

Μία φορά κι έναν καιρό στον πάγκο ενός μανάβη,  τα φρούτα είχαν πιάσει κουβέντα:

« Εγώ είμαι η σπουδαιότερη των φρούτων»,  είπε η μπανάνα. 

«Εγώ είμαι»,  διαφώνησε το πορτοκάλι και όλα με την σειρά τους έκαναν μια δήλωση διεκδικώντας έτσι τον τίτλο του βασιλιά των φρούτων.

 Σαν πήγε να μιλήσει και το λεμόνι,  το κοίταξαν υποτιμητικά και πιο πολύ ή μπανάνα, όπου του απευθύνθηκε με σκληρότητα.

« Το μόνο ωραίο που έχεις, είναι ότι είσαι κίτρινο. Άλλο καλό δεν έχεις ξινό καθώς είσαι, σε όποιον σε δοκιμάσει την αναγούλα φέρνεις.»

« Ναι» συμφώνησαν και τα υπόλοιπα φρούτα, « πως τολμάς να θέλεις να γίνεις βασιλιάς μας; »

Το κρεμμύδι πήρε τότε το λόγο.  Σπάνια μιλούσε το κρεμμύδι, ήταν βαρύς σαν χαρακτήρας γιαυτό και κάνανε σιωπή, τα λόγια του ν' ακούσουν.

«Αύριο προτείνω να βγάλουμε βασιλιά αυτόν που ο κόσμος θα τον ζητήσει πιο πολύ σαν θα ανοίξει το μανάβικο. Συμφωνείτε με την πρόταση μου; » ρώτησε το κρεμμύδι.

«Ναι», συμφώνησαν όλα μαζί.

 Κανείς όμως δεν παρατήρησε κάτω από τα μουστάκια του το πόσο πονηρά κρυφογελούσε το κρεμμύδι.

 Την επόμενη μέρα έπιασε κρύο, εκδηλώθηκε χειμώνας, βήχας, πυρετός και αδιαθεσία απλώθηκε στον κόσμο των ανθρώπων.

 «Βάλτε μου ένα κιλό λεμόνια»

« Και για εμένα άλλο ένα κιλό παρακαλώ»

«Μα τι έγινε και αγοράζετε όλοι λεμόνια;» ρώτησε ο μανάβης.

«Για τη σουπίτσα του μικρού»

« Για τον άντρα μου» απάντησε ή άλλη κυρία «Κρύωσε ο καημένος,  σούπα χωρίς λεμόνι δεν γίνεται, είναι φάρμακο το λεμόνι.»

 Βράδιασε,  ήρθε ή ώρα της ξεκούρασης για τον μανάβη, ή ώρα που τα φρούτα μιλάνε.

« Ε λοιπόν, μας την έφερες! Η συμφωνία δεν ισχύει» διαμαρτυρήθηκε ή μπανάνα.

«Η συμφωνία είναι συμφωνία», είπε αυστηρά το κρεμμύδι, φωνάζοντας.

« Ζήτω  ο νέος μας βασιλιάς!»

« Ζήτω!  Ζήτω!»,  είπαν και τα άλλα φρούτα μην μπορώντας να κάνουν αλλιώς, αφού η συμφωνία είναι συμφωνία.

 Το δίδαγμα της ιστορίας μας είναι απλό. 

Είστε τόσο σπουδαίοι όσο σας το επιτρέπει η κάθε εποχή.

Αυτός που ξέρει τα σημάδια των καιρών, ανεβάζει και κατεβάζει άρχοντες.

 Και κάνει πλάκες χοντρές σε όσους νομίζουν πως είναι καλύτεροι από τους άλλους.

Ηλίας Παραθύρας

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ & ΤΟ ΚΑΝΑΡΙΝΙ


Ήταν κάποτε ένας Βασιλιάς σκληρός και πολεμοχαρής• του άρεσαν οι μάχες, δίψαγε για λάφυρα, κι ήθελε χρόνο με το χρόνο τα σύνορα της χώρας του να μεγαλώνει.

Ποτέ του δε γέλαγε, τα χείλη του σφιχτά, τα μάτια του άγρια και τραχιά σαν τις παλάμες του χωριάτη. Ή, αν το θες καλύτερα να καταλάβεις, σαν ακρογιάλι στρωμένο από βότσαλα. Δοκίμασες ποτέ ξυπόλητος σε τέτοιο ακρογιάλι τη θάλασσα να φτάσεις; 
Σίγουρα θα πληγωθείς. Έτσι πλήγωνε κι ο Βασιλιάς το κάθε τι που ήταν γύρω του.

Μονάχα ένα πράγμα τον έκανε τα χείλη χαλαρά για λίγο ν’ αφήσει, το βλέμμα να μερέψει και μια υποψία χαμόγελου στο πρόσωπό του να φανεί.

Το καναρίνι μέσα στο χρυσό κλουβί.

Το καναρίνι με τη γλυκιά φωνή. Θεέ μου, πόσο σε μάγευε σαν τραγουδούσε!

Κάθε που ο Βασιλιάς έφτανε στο παλάτι γεμάτος αίματα από τις μάχες τις πολλές, αξύριστος, με καινούργιες ουλές και τραύματα, δεν πήγαινε να κάνει το λουτρό του, να φάει και να ξαπλώσει όπως θά ’κανε κάθε κουρασμένος, αλλά πήγαινε ν’ ακούσει το κελάηδισμά του.

Μια φορά, το λοιπόν, γυρνώντας απ’ τον πόλεμο, έτρεξε γρήγορα γρήγορα στη μεγάλη σάλα ν’ ακούσει το καναρίνι να τραγουδά. Όμως το καναρίνι ήταν νεκρό μες στο κλουβί του. Αγρίεψε, ούρλιαξε ο Βασιλιάς, λες κι ορδές εχθρών τον είχαν κυκλώσει. «Υπηρέτες, φρουροί, αυλικοί, ποιος φταίει γι’ αυτό;;;».

Έντρομο όλο το παλάτι μαζεύτηκε γύρω του. Κανείς δεν τόλμησε να μιλήσει, να πει έστω μία δικαιολογία, ή ένα «δε γνωρίζω, Βασιλιά».

Ώσπου έξαφνα μια θαρραλέα φωνή ακούστηκε. «Βασιλιά μου! Βασιλιά μου!». Ήταν ο σοφός του παλατιού που στεκόταν δίπλα στο μάγο. Ο σοφός κατευθύνθηκε προς το κλουβί, άνοιξε το πορτάκι του κι έβγαλε έξω τη μία από τις δύο ταΐστρες. «Να, κάτι γράφει εδώ, κάτι είναι σκαλισμένο απ’ το ραμφάκι του καναρινιού, δες μόνος σου Βασιλιά μου, είμαι γέρος και δεν καλοβλέπω τόσο ψιλή γραφή!». 

Ο Βασιλιάς πήρε την ταΐστρα στα χέρια του και διάβασε αυτό που έγραφε. Τι έγραφε;
Εσύ!!!
«Εσύ, εσύ, εσύ», έλεγε και ξανάλεγε μονολογώντας, την οργή τώρα στο πρόσωπό του την είχε διαδεχθεί η θλίψη.
«Είναι και κάτι ακόμη», ακούστηκε ο μάγος. Γέρος κι αποκρουστικός στην όψη, με μια φωνή που σ’ έκανε να τρέμεις με τη βαθιά βραχνάδα της, κίνησε προς το κλουβί, έβγαλε τη δεύτερη ταΐστρα και την περιεργάστηκε με προσοχή.

«Βασιλιά μου, τι περίεργο κι αυτό! Εδώ σε τούτη την ταΐστρα με ψιλή γραφή σε γλώσσα ξεχασμένη, που ξέρουν μόνο μάγοι και αποκρυφιστες, λέει τα υλικά και τον τρόπο για να κάνεις το αρχαίο ξόρκι που ζωντανεύει τους νεκρούς!

Κι έτσι ξεκινά το μοναχικό ταξίδι του Βασιλιά μας. Έντεκα χρόνια ταξίδευε για να βρει τα υλικά που έπρεπε να φέρει στο μάγο για να κάνει το ξόρκι, έχοντας μοναδική βοήθεια ένα ραβδί κι ένα χάρτη να τον κατευθύνει στο πού θα πάει.

Περπατούσε και ρωτούσε αν πάει καλά για τη σπηλιά του φόβου! Εκεί έπρεπε να περάσει τρεις ολόκληρες μέρες και τρεις νύχτες μέσα στο σκοτάδι, αντιμετωπίζοντας τρομερά οράματα. Εκεί είδε τους εχθρούς του ενωμένους να τον κυκλώνουν. Είδε ένα σπαθί να πέφτει με ορμή επάνω στο λαιμό του. Είδε τον εαυτό του γέρο κι ανήμπορο χωρίς τη δύναμη της νιότης. Είδε και το χρυσό κλουβί άδειο παντοτινά να μένει. Κι όσο προχωρούσε, τόσο τα μάτια του έβλεπαν καλύτερα, τόσο το φως δυνάμωνε. Τελικά βρήκε την έξοδο και λίγο πιο κάτω ένα μελίσσι. Μάζεψε κάμποσο μέλι για το ξόρκι κι έφαγε κιόλας για να πάρει δύναμη.
Κι όλο πήγαινε, κι όλο τραβούσε για την κοιλάδα των αναμνήσεων, και τελικά τη βρήκε. Άρχισε να την περπατάει. Έπρεπε να την περάσει δίχως πισωγύρισμα σε τρεις ημέρες και τρεις νύχτες.
Κι είδε το σκληρό πατέρα του που τον χτυπούσε με ξύλα και ζωνάρια, ούρλιαξε από τον πόνο. «Έτσι θα γίνεις σκληρός, έτσι θα μάθεις, έτσι θα γίνεις Βασιλιάς!».
Είδε την πρώτη του αγάπη, δάκρυσε, έκλαψε, η μύτη του θυμήθηκε το άρωμά της• κανέλλα. Μύρισε έντονα κανέλλα. Για μια στιγμή αισθάνθηκε το χέρι της μες στο δικό του, θυμήθηκε στενά δρομάκια και χρυσόφλουρα φεγγάρια, και μετά την είδε να μακραίνει, να χάνεται για πάντα. Δεν άντεχε, δεν άντεχε, μα προχωρούσε.
Στο τέλος της κοιλάδας βρήκε επιτέλους τη γέρικη ελιά. Μάζεψε τους καρπούς της για το ξόρκι, έφαγε κι όσους μπορούσε. Πίκριζαν, αλλά θα τον κρατούσαν ζωντανό, και θα του ’δίναν δύναμη για να τραβήξει για το όρος της σιωπής.
Κακοτράχαλος ο δρόμος κι επικίνδυνος. Κατρακυλούσαν πέτρες και βράχια από τις πλαγιές του. Τα πόδια του γλυστρούσαν κι έπαιρνε τον κατήφορο. Πολλές φορές κόντεψε να σκοτωθεί, απέχοντας λίγο απ’ το γκρεμό.
Έφτασε με τα πολλά στην κορυφή του όρους. Εκεί ήταν ο ναός της αλήθειας. Άνοιξε την πόρτα, μπήκε μέσα. Η πόρτα έκλεισε ξωπίσω του απότομα.
Η αίθουσα του ναού ήταν γεμάτη από εκτυφλωτικό φως. Άκουσε φωνές, αισθάνθηκε παρουσίες. Έκανε να μιλήσει, μα η φωνή του δεν έβγαινε.
«Ποιος είσαι;», ρώτησαν οι φωνές, «ο Βασιλιάς είμαι», πήγε να πει, αλλά η φωνή του δεν έβγαινε.
«Ο Βασιλιάς! χα χα χα!». Γέλια ακούστηκαν από παντού. «Ακούν τη σκέψη, μιλάνε με τη σκέψη, μα ποιοι είναι;». «Εσύ ποιος είσαι;», είπαν ξανά οι φωνές. «Ο Βασιλιά είμαι».
«Χα χα χα! Ο Βασιλιάς!», αντήχησαν τα γέλια ολόγυρά του, «ο Βασιλιάς!». Το ερώτημα το ίδιο, η απάντηση ίδια, ξανά και ξανά. Είχε χάσει την αίσθηση του χρόνου, δεν αισθανόταν τίποτε, ούτε αφή, ούτε γεύση, όλες οι αισθήσεις ήταν νεκρές.
Και τότε απάντησε: «Είμαι φως!». «Ναι, είσαι φως! Και τι άλλο;». «Είμαι και σκοτάδι, είμαι χώμα και σύννεφα δεμένα με τη θέλησή σας!».
«Πήγαινε τώρα!», πρόσταξαν οι φωνές. Άνοιξε η πόρτα, βγήκε έξω, ήταν μεσημέρι, αλλά του φαινόταν πως είναι νύχτα. Βρήκε στην έξοδο έναν μικρό καθρέφτη που έγραφε ‘αλήθεια’. Τον πήρε για το ξόρκι και συνέχισε για την πολιτεία των τεχνών.
Τρεις μέρες και τρεις νύχτες περπάταγε, ώσπου έφτασε μπροστά στις πύλες της. Κτύπησε με δύναμη την κεντρική πύλη. Η θύρα της ήταν περίτεχνα σκαλισμένη με μικρές εικόνες στη σειρά, που, αν τις ακολουθούσες, ήταν σαν ν’ άνοιγες ένα βιβλίο με παθήματα ανθρώπων και θεών, με ιστορίες και μύθους λαών που ξεχάστηκαν στο πέρασμα του χρόνου.
Είδε ένα καράβι φορτωμένο με ζώα τόσα πολλά κι άγνωστα στα μάτια του. Είδε έναν θεό που τον φιλεύανε ανθρώπινο κρέας, κι αυτός οργισμένος, γιατί κατάλαβε τι έφαγε, καταράστηκε αυτούς που τον γελάσανε. Είδε έναν άντρα να παίρνει στο κατόπι μια νεράιδα κι αυτή να μην τον θέλει, να γίνεται δέντρο, κι έπειτα ο άντρας να παίρνει τα φύλλα και τα κλαδάκια της στεφάνι πλεγμένο επάνω στα μαλλιά του.
Άνοιξε η πόρτα, ένας καμπούρης κακάσχημος με σπυριά και κρεατοελιές στο πρόσωπό του φανερώθηκε μπροστά του. «Είμαι ο άρχοντας της πολιτείας τούτης, κι από ‘δώ η γυναίκα μου». Θεέ μου, τι ήταν αυτό, τι απερίγραπτη ομορφιά, τι χαρά, τι λεπτότητα, μα τι κάνει αυτή η γυναίκα μ’ αυτόν;!
«Λοιπόν, τι μπορώ να κάνω για σένα;»
«Άρχοντά μου, θέλω κάτι απ’ αυτήν εδώ την πόλη• θέλω το πολυτιμότερο που έχει μέσα της για να το χρησιμοποιήσω για το ξόρκι που ανασταίνει τους νεκρούς»
«Βρες ό,τι θεωρείς πολυτιμότερο και πάρ’ το, χάρισμά σου», είπε ο καμπούρης κι απομακρύνθηκε με την όμορφη γυναίκα του.
Προχώρησε στα ενδότερα της πόλης. Πλήθος ανθρώπων, ζωγράφοι, γλύπτες, ποιητές, χορευτές, όλοι εκεί ασκούνταν στην τέχνη τους. Ένα μεγάλο εργαστήρι, ένα μεγάλο παζάρι με λογιών λογιών κομψοτεχνήματα, όλα εξίσου όμορφα, όλα εξίσου πολύτιμα, τι να διαλέξει…
Μέρες έψαχνε, μήνες, χρόνια, έγινε φίλος με τους καλλιτέχνες, έμαθε πολλά για τον Απόλλωνα και τις Μούσες, γέμισε η καρδιά του γνώσεις και ομορφιά.
«Λοιπόν, βρήκες τελικά αυτό που έψαχνες Βασιλιά;»
Στράφηκε να δει ποιος είναι. Ήταν ο άρχοντας της πόλης.
«Όχι ακόμα, άρχοντά μου, όλα τόσο όμορφα και πολύτιμα, δεν ξέρω τι να διαλέξω».
«Γιατί δε ρωτάς τους καλλιτέχνες αυτής της πόλης ποιο είναι το πολυτιμότερο», είπε ο άρχοντας και έφυγε.
«Καλή ιδέα», σκέφτηκε κι άρχισε να ρωτά. Ρώτησε έναν γλύπτη που τού ‘πε ότι το πολυτιμότερο είναι η έμπνευση και ότι το τελευταίο του γλυπτό είναι το πιο εμπνευσμένο. Ρώτησε έναν ποιητή, έναν συγγραφέα, όλοι τους πάνω κάτω του έλεγαν για το τελευταίο τους έργο. 
Αποφάσισε να πάει να βρει τον άρχοντα της πόλης, αυτόν να ρωτήσει. Κτύπησε την πόρτα του σπιτιού του.
«Καλώς το Βασιλιά, βρήκες αυτό που έψαχνες;»
«Άρχοντά μου, ό,τι έχει φτιάξει ο καθένας το θεωρεί το πολυτιμότερο».
«Ε τότε, φτιάξε κι εσύ κάτι και πάρε το για το ξόρκι, το πολυτιμότερο φτιαγμένο απ’ το χέρι σου».
«Μα εγώ άρχοντά μου δεν είμαι καλλιτέχνης», είπε, μα ο καμπούρης είχε φύγει κλείνοντας την πόρτα στα μούτρα του Βασιλιά.

Πήρε σμίλη και μάρμαρο, δεν τα κατάφερε, πήρε πινέλα, χρώμα και καμβά, δεν τα κατάφερε, το μάρμαρο του έσπαγε, τα χρώματα δεν ταίριαζαν.
Προσπάθησε σκληρά μήνες πολλούς κάτι να φτιάξει, ώσπου μια μέρα ξέσπασε. 
«Δεν αξίζω τίποτα, είμαι ένας άχρηστος», πήρε ένα μολύβι που βρέθηκε μπροστά του κι άρχισε να γράφει:
Τι αξία έχει η διαδρομή χωρίς προορισμό
Τι αξία έχει ο προορισμός αν δε φέρει την ευτυχία στη ζωή τ’ ανθρώπου
Τι αξία έχει η ζωή μου χωρίς το γλυκό σου κελάηδισμα, μικρό μου καναρίνι.

Έξαφνα τότε εμφανίστηκε ο καμπούρης άρχοντας και τού ‘πε:
«Τώρα έχεις το πολυτιμότερο. Μπορείς να φύγεις, καλέ μου Βασιλιά».

Έντεκα χρόνια περάσανε και να, ξανά ο Βασιλιάς, ο μάγος κι ο σοφός του παλατιού στην ίδια θέση που ήταν και τότε.
Τα υλικά, το μέλι, η ελιά, ο καθρέφτης και το χαρτί με τις σκέψεις του Βασιλιά από την πόλη των τεχνών, όλα σωστά, όλα όπως ήταν γραμμένα επάνω στην ταΐστρα του καναρινιού. Μα τίποτα. Το καναρίνι πουθενά. Τότε ο Βασιλιάς έπεσε σε μεγάλη λύπη.

Αλλά ξαφνικά φώναξε ο σοφός: «Βασιλιά μου, Βασιλιά μου, κάτι άλλαξε στη γραφή, δεν είναι πια η ίδια». Άνοιξε το κλουβί, έβγαλε την ταΐστρα και την έδωσε στο Βασιλιά.

«Είναι ψιλή η γραφή και είμαι γέρος, δεν καλοβλέπω Βασιλιά μου, να, δες μόνος σου τι λέει».

Ο Βασιλιάς πήρε την ταΐστρα στα χέρια του και διάβασε:
Όχι πια!!!
«Όχι πια, όχι πια», μονολόγησε ο Βασιλιάς.

Και τότε, πρώτη φορά στη ζωή του, γέλασε. Γέλασε δυνατά, τρανταχτά.

Κι άρχισε να τραγουδά. Κι ήταν η φωνή του σαν κελάηδισμα, κι ήταν σαν καναρίνι και Βασιλιάς να είχαν γίνει ΕΝΑ!!!

 Ηλίας Παραθύρας

H πιο ωραία ψαρόσουπα

Μία φορά και έναν καιρό μαθητής και δάσκαλος ξεκίνησαν στην θάλασσα να φτάσουν, έχοντας μαζί τους τα σύνεργα του ψαρέματος κι αφήνοντας πίσω τους την μικρή τους καλύβα επάνω στο βουνό.
 Σαν έφτασαν στο ακρογιάλι έριξαν τα δολωμένα αγκίστρια τους και περίμεναν με υπομονή να πιάσουν κάποιο ψάρι.
Αυτό δεν το έκαναν για διασκέδαση, αλλά για λόγους επιβίωσης.
 Έπρεπε να φάνε αυτοί και ο μικρότερος αδελφός τους που είχε μείνει στο μικρό καλύβι για να κάνει τις εργασίες που είχε αναλάβει ως υποτακτικός.
 Όπως λοιπόν περίμεναν, ρώτησε ο μαθητής τον δάσκαλο τί είναι υπέρβαση και τί εμπιστοσύνη.
 Τότε συνέβη το εξής: ένα ψάρι που το κυνηγούσε ένα μεγαλύτερο, πήδηξε στην στεριά για να γλυτώσει από τα δόντια του.
Ο Δάσκαλος τότε είπε: «αυτό είναι υπέρβαση».
Ο μαθητής έτρεξε να πιάσει το ψάρι. Τότε ένας γλάρος κατέβηκε και άρπαξε το ψάρι πριν προλάβει να το πάρει ο μαθητής στα χέρια του.
Είχε περάσει αρκετή ώρα από το γεγονός αυτό και δεν είχαν πιάσει τίποτα.
 Ο μαθητής ήταν στενοχωρημένος.
Τότε ο Δάσκαλος μίλησε: « εμπιστοσύνη είναι να γνωρίζεις πως παρά την όποια αποτυχία, μπορεί να βιώσεις πως ο θεός δεν σε ξεχνά και πώς όλα είναι μέσα στο σχέδιο της αγάπης του».
 Όταν επέστρεψαν πίσω στην καλύβα τους, ο υποτακτικός είχε στρώσει το τραπέζι και τους περίμενε με μία ωραία ζεστή ψαρόσουπα.
« Δάσκαλέ μου, πού να σου πω τι περίεργο έγινε όσο έλειπες! Δεν θα το πιστέψεις, αλλά αυτό το ψάρι έπεσε μπροστά στα πόδια μου και μάλιστα σπαρταρούσε ολοζώντανο. Μάλλον θα έπεσε από κάποιον περαστικό γλάρο. Δεν μπορώ να σκεφτώ το πώς αλλιώς μπορεί να έφτασε ως εδώ τούτο το ψάρι, πώς έγινε αυτό το θαύμα!»
 Ο Δάσκαλος τότε χαμογέλασε εξηγώντας πως αυτό το θαύμα είναι αποτέλεσμα προσευχής.
Η ιστορία δεν είναι φανταστική ήμουν και γω εκεί και ήταν ή πιο νόστιμη ψαρόσουπα που έχω Φάει μέχρι τώρα

Ηλίας Παραθύρας

Ο πράσινος Δράκος

Mια φορά και έναν καιρό ένας μεγάλος πράσινος δράκος από αυτούς που λεν τα παραμύθια, και όμως υπάρχουν,στάθηκε έξω από το παλάτι μιας όμορφης πριγκίπισσας (μεταξύ μας δεν είναι όλες οι πριγκίπισσες όμορφες - αυτό που σας λέω αν το 'ξερε ο κόσμος πολλοί ιππότες θα είχαν σωθεί αποφεύγοντας άθλους που τους στοίχισαν την ζωή).

Η πριγκίπισσά  μας το λοιπόν βλέποντας αυτό το τέρας έξω από την πόρτα της άρχισε να φωνάζει βοήθεια.

Τότε πλήθη γενναίων ιπποτών άρχισαν να συρρέουν για να σώσουν την πριγκίπισσα, αλλά ο δράκος έκανε ένα "φου" και τους έκανε κάρβουνο, γιατί αν δεν σας είναι γνωστό οι δράκοι φτύνουν φωτιές.

Τέλος πάντων, για να μην σας τα πολυλογώ έξω από την πόρτα της πριγκίπισσας μαύριζε ο τόπος από παραψημένους άντρακλες.

Ωσπου μια μέρα ένας ποιητής αποφάσισε να σώσει την πριγκίπισσά μας.

Πλησίασε τον δράκο με προσοχή, χωρίς  πανοπλία σπαθί ή  δόρυ, και είπε:

- Καλημέρα δράκε.τί  έχεις και καρβουνιάζεις τους γενναίους ιππότες ;;;

-Καλημέρα,είπε ο δράκος, κάνε λίγο άκρη και θα σου πω,

-και"αψού" φτερνίστηκε, φτύνοντας φωτιές

–  την έχω αρπάξει άσχημα και όλο φτερνίζομαι την ώρα που έρχονται οι ιππότες, τους λέω να κάνουν στην άκρη, όπως είπα και σε εσένα, γιατί θα φτερνιστώ, αλλά κανείς τους ποτέ δεν με ακούει έρχονται κατά πάνω μου και....... τα υπόλοιπα τα ξέρεις....

- Περίμενε και έχω τη λύση, είπε ο ποιητής.

Έφυγε γρήγορα, επιστρέφοντας με μια μεγάλη κούπα τσάι και ένα κουτί ντεπόν.

- Ορίστε αυτά είναι για εσένα.

Ο δράκος ήπιε το τσάι του,πήρε  τα ντεπόν του, αισθάνθηκε καλύτερα και τράβηξε για το σπιτάκι του.

Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Ηθικό Δίδαγμα

Πριν πάρετε τα όπλα, ρωτήστε τον απέναντι "τί έχεις,γιατί;;;"

τις περισσότερες φορές  με ένα τσάι και μια καλή κουβέντα, τα πράγματα

μπορεί να γίνουν καλύτερα.