Ο Μύθος των Iνδιάνων λέει για δυο παιδιά που αγαπήθηκαν πολύ
και που δεν έσμιξαν σε τούτη τη ζωή,
όμως η αληθινή αγάπη ποτέ δεν μένει ανεκπλήρωτη
βρίσκει εντέλει κάποτε τον τρόπο να βρεθεί
μέσα στην αγκαλιά εκείνου που η καρδιά του αληθινά το θέλει
Λόγω του χάσματος ανάμεσα τους
τα πράγματα δυσκόλευαν πολύ
στο να βουνό ο ένας, στ' απέναντι
ο άλλος και πως ν' αγκαλιαστούν
Μα κάθε μέρα στην άκρη του γκρεμού
την ίδια ωρα λέγανε λόγια της αγάπης
πώς πέρασαν τη μέρα τους και τα προβλήματα τους
Τα δυο αυτά βουνά ανήκαν σε φυλές εχθρικές
Το μίσος τους ήταν τόσο αρχαίο που είχαν ξεχάσει το τί είχε συμβεί μεταξύ των προγόνων τους, όμως αυτό δεν άλλαζε την άποψη που είχε ο ένας αρχηγός για τον άλλο αρχηγό του απέναντι βουνού.
Που τα παιδιά τους είχαν αγαπηθεί
και ήθελαν να ζήσουνε μαζί

Μια μέρα λοιπόν σκέφτηκαν να μιλήσουν να πουν δημόσια για την αγάπη που χουν
Και το έκαναν...
Είδαν ξαφνικά μαχαίρια να γυαλίζουν μέσα στη νύχτα απειλητικά δόντια και νύχια έτοιμα να τους κατασπαράξουν
άρχισαν να τρέχουν να σωθούν και σαν να είχαν ραντεβού βρέθηκαν στην άκρη του γκρεμού
Μητέρα γη θεά του φεγγαριού σώσε μας από το μίσος και την τρέλα των ανθρώπων
Προσευχήθηκαν από τα βάθη της ψυχής τους
Και τότε άρχισαν τα πόδια τους να βγάζουν ρίζες, τα χέρια τους ψηλώσανε γινήκανε κλαδιά
Δυο μεγάλα δέντρα φάνηκαν στην άκρη του γκρεμού εκεί σταμάταγαν τα ίχνη των ποδιών τους εκεί τους χάσαν εκείνοι που ψαχναν να τους βλάψουν.
Λένε λοιπόν πως μια φορά το χρόνο κάθε πρωτοχρονιά αέρας δυνατός φυσάει λυγίζει τις κορφές τους και σμίγουν η μια με την άλλη δίνοντάς τρυφερό φιλί.
Λένε ακόμα πως κάποτε, όταν θα πάψει το μίσος των ανθρώπων που έχουν στις καρδιές τους, θα πάρουνε ξανά ανθρώπινη μορφή κι ότι θα ζήσουνε μαζί όπως επιθυμούσαν πάντα

Ηλίας Παραθύρας

Ήταν μια φορά ένα γεροντάκι που δάσκαλο το λέγαν και σοφό,  όσοι για λίγο το γνώριζαν.  

Kάποτε,  τον πλησίασε ένας νέος και του ζήτησε να γίνει μαθητής του.

 Θέλω να με μάθεις τη διδασκαλία σου, τού είπε πέφτοντας στο έδαφος.

  

Το γεροντάκι τού έκανε νόημα να τον ακολουθήσει φτάσανε σε μια ρεματιά και τον ρώτησε αν επιθυμεί να μαζέψει κάμποσα καλάμια που τα χρειάζεται. Εκείνος δέχτηκε και ξεκίνησε την εργασία του με χαρά. Κάθε μέρα μάζευε καλάμια και ο σοφός δάσκαλος έφτιαχνε με αυτά φλογέρες που πουλούσε στην αγορά. Με αυτόν τον τρόπο έβγαζαν τα απαραίτητα χρήματα για να ζήσουν.

Περάσανε τα χρόνια και ο μαθητής θυμωμένος κατηγόρησε το δάσκαλο ότι δεν τον έχει προχωρήσει καθόλου.

 Ο Δάσκαλος γαλήνια τού απάντησε πως αύριο θα του μάθει κάτι σπουδαίο. Και έτσι έγινε, του έδειξε πως ν' ανοίγει τρύπες στα καλάμια και ποια η σωστή απόσταση που πρέπει να έχουν η μια από την άλλη για να μπορούν οι νότες να βγαίνουν σωστές στο παίξιμο τους. «Μα για όνομα του θεού, δάσκαλε.  Αυτό είναι το σπουδαίο που θα μου έδειχνες,  έτσι θα γίνω σοφός ; Φεύγω και έχε γεια.»

Περάσανε τα χρόνια, ο μαθητής έγινε γέρος.  Ο δάσκαλος πέθανε, όμως κάτι  του έλεγε πως πρέπει να γυρίσει πίσω και να συνεχίσει τα μαθήματα σοφίας που άφησε στην μέση. Βρήκε στην καλύβα του δασκάλου τρεις φάκελους αριθμημένους με το όνομα του και με την οδηγία να ανοιχτούν με τη σωστή σειρά, όταν θα έπρεπε.

Ο δάσκαλος δεν τον είχε αφήσει έτσι, ακόμα και μετά τον θάνατο του. Περίμενε την επιστροφή του μαθητή του.

 Ο πρώτος φάκελος έγραφε: « μάθε να τρύπας το καλάμι,  κράτα σωστές τις αποστάσεις, όπως σου έχω δείξει». Κι έτσι έγινε .

Ο δεύτερος φάκελος έγραφε: «Μάθε να παίζεις μουσική»

 Προσπάθησε χρόνια και έμαθε να παίζει υπέροχα,  αγάπησε πολύ τη φλογέρα του.

 Κι ο τρίτος φάκελος έγραφε: «Σπάσε τη φλογέρα σου»

 Μα πως είναι δυνατόν να του ζητά κάτι τέτοιο;  ΄Hταν η φλογέρα που αγαπούσε.  Ο ήχος της υπέροχος και γλυκός.

 Για μια στιγμή αισθάνθηκε μέσα του σφοδρή σύγκρουση,  όμως τελικά τα κατάφερε, έσπασε πάνω στο γόνατο του την αγαπημένη του φλογέρα.

Τότε φωτίστηκε ο νους του, όλα πια τού ήταν ξεκάθαρα. 

Οι καλαμιές θα είναι πάντα εκεί για όποιον ξέρει να φτιάχνει φλογέρες. Δεν υπάρχει απώλεια, η μουσική παράγεται δίχως τέλος,  στην κίνηση του αέρα πάντα θα ακούγεται μουσική στη ρεματιά.

 Σοφία δεν είναι τα λόγια τα σπουδαία.

 Σοφία είναι το να μπορείς  ν' ακούς το αιώνιο να παίζει πανέμορφες μελωδίες 

 Ηλίας Παραθύρας

                                  ΗΛΙΑΣ ΠΑΡΑΘΥΡΑΣ 

                    " Ένα παπούτσι που έψαχνε ταίρι " 

                                      Παραμύθι 

Ήταν κάποτε ένα παπούτσι , αριστερό παπούτσι όπου δεν είχε ταίρι.

Κι έτσι ξεκίνησε κουτσαίνοντας το άλλο του μισό να βρει......και πήγαινε πήγαινε ώσπου συνάντησε ένα παπούτσι σαν αυτό ,

αλλά είχε τρύπια σόλα και δεν του άρεσε 

Το προσπέρασε λοιπόν και πήγαινε και πήγαινε και να που τώρα συναντάει ένα παπούτσι όμορφο όπως το ήθελε, 

μα τώρα ήταν αυτό παλιό και τρυπημένο 

και δεν άρεσε στο δεξί παπούτσι.

Και πήγαινε και πήγαινε ώσπου συνάντησε ένα φτωχό ξυπόλυτο παιδάκι

που μόλις είχε βρει ένα δεξί παπούτσι

και έψαχνε ένα οποιονδήποτε αριστερό παπούτσι για να μην κρυώνει.

Διόλου δε το ένοιαζε αν δεξί κι αριστερό διέφεραν μεταξύ τους .

Το παπούτσι μας για μια στιγμή πήγε να προσπεράσει αλλά για χάρη του φτωχού παιδιού κάθισε να φορεθεί.

Μπρρρρρ πάγωσε!!! 

Το παιδί γρήγορα ζεστάθηκε και άρχισε χαρούμενο να χορεύει και μαζί με το παιδί χόρευε και εκείνο που τώρα πια κατάλαβε πως στην αγάπη αταίριαστα δεν υπάρχουν .

Όλα είναι ταιριαστά και όμορφα,νέα, καινούργια και χωρίς τρύπες στη σόλα τους,  όλα τέλεια μες στην αγάπη είναι !!! 

Η. Π

                                                      

                                                            Vincent Van Gogh