Ο Μύθος των Iνδιάνων λέει για δυο παιδιά που αγαπήθηκαν πολύ
και που δεν έσμιξαν σε τούτη τη ζωή,
όμως η αληθινή αγάπη ποτέ δεν μένει ανεκπλήρωτη
βρίσκει εντέλει κάποτε τον τρόπο να βρεθεί
μέσα στην αγκαλιά εκείνου που η καρδιά του αληθινά το θέλει
Λόγω του χάσματος ανάμεσα τους
τα πράγματα δυσκόλευαν πολύ
στο να βουνό ο ένας, στ' απέναντι
ο άλλος και πως ν' αγκαλιαστούν
Μα κάθε μέρα στην άκρη του γκρεμού
την ίδια ωρα λέγανε λόγια της αγάπης
πώς πέρασαν τη μέρα τους και τα προβλήματα τους
Τα δυο αυτά βουνά ανήκαν σε φυλές εχθρικές
Το μίσος τους ήταν τόσο αρχαίο που είχαν ξεχάσει το τί είχε συμβεί μεταξύ των προγόνων τους, όμως αυτό δεν άλλαζε την άποψη που είχε ο ένας αρχηγός για τον άλλο αρχηγό του απέναντι βουνού.
Που τα παιδιά τους είχαν αγαπηθεί
και ήθελαν να ζήσουνε μαζί

Μια μέρα λοιπόν σκέφτηκαν να μιλήσουν να πουν δημόσια για την αγάπη που χουν
Και το έκαναν...
Είδαν ξαφνικά μαχαίρια να γυαλίζουν μέσα στη νύχτα απειλητικά δόντια και νύχια έτοιμα να τους κατασπαράξουν
άρχισαν να τρέχουν να σωθούν και σαν να είχαν ραντεβού βρέθηκαν στην άκρη του γκρεμού
Μητέρα γη θεά του φεγγαριού σώσε μας από το μίσος και την τρέλα των ανθρώπων
Προσευχήθηκαν από τα βάθη της ψυχής τους
Και τότε άρχισαν τα πόδια τους να βγάζουν ρίζες, τα χέρια τους ψηλώσανε γινήκανε κλαδιά
Δυο μεγάλα δέντρα φάνηκαν στην άκρη του γκρεμού εκεί σταμάταγαν τα ίχνη των ποδιών τους εκεί τους χάσαν εκείνοι που ψαχναν να τους βλάψουν.
Λένε λοιπόν πως μια φορά το χρόνο κάθε πρωτοχρονιά αέρας δυνατός φυσάει λυγίζει τις κορφές τους και σμίγουν η μια με την άλλη δίνοντάς τρυφερό φιλί.
Λένε ακόμα πως κάποτε, όταν θα πάψει το μίσος των ανθρώπων που έχουν στις καρδιές τους, θα πάρουνε ξανά ανθρώπινη μορφή κι ότι θα ζήσουνε μαζί όπως επιθυμούσαν πάντα

Ηλίας Παραθύρας