Ο Ήλιος είχε θυμώσει κάποτε με τους ανθρώπους γιατί την αδελφή του την Γη την είχαν μολύνει με τον αίμα αθώων ψυχών,  την είχαν βαρύνει με τις άδικες πράξεις τους που για χρόνια επαναλάμβαναν χωρίς ντροπή,  ήταν πια χειρότεροι και από ζώα,  μέσα στο ψέμα και στο φόνο.

 Οι μέρες τους περνούσαν.  Έτσι αποφάσισε να κρυφτεί πίσω από τα βουνά και να μην ξανα βγει ποτέ,  γιατί δεν έβλεπε να διορθώνεται αυτό το είδος που αυτός ο ίδιος - παρόλο που διαφωνούσαν οι άλλοι θεοί-  είχε ευεργετήσει δίνοντας του δώρο,  όταν γεννήθηκε,  μάτια στο πρόσωπο του.

 Η Σελήνη, η γυναίκα του, μάταια τον παρακαλούσε να βγει ξανά και να φωτίσει αυτήν και όλα τα πλάσματα που τρέφονται και ζουν χάρη σε αυτόν. Αν και τον αγαπούσε και πάντα σεβόταν  την βούληση του,  δεν άντεχε να βλέπει τους ανθρώπους  να ζουν  μέσα στο πυκνό σκοτάδι απελπισμένοι και τυφλοί. Tην ώρα που κοιμόταν έκλεψε λίγο από το φως του και δημιούργησε χιλιάδες μικροσκοπικά πλασματάκια με φτερά για να φωτίζουν τα βήματα τους.

 Ο Κόκορας χωρίς να θέλει μαρτύρησε στον Ήλιο το μυστικό της Σελήνης ξυπνώντας τον με το λάλημα του.  Όταν ο Ήλιος είδε πως η γυναίκα του τον είχε παρακούσει άρπαξε με το χέρι του όσα έντομα μπορούσε να πιάσει και τα πέταξε ψηλά στον ουρανό και έτσι γίνανε τα άστρα που φωτίζουν μέχρι σήμερα από μακριά την Γη μας.  

Τα υπόλοιπα που του ξέφυγαν ίσως να τα ξέρεις,  τα λένε πυγολαμπίδες.  Λένε πως από τότε ο Ήλιος κρατάει απόσταση από τη Σελήνη που ποτέ δεν έπαψε να αγαπά.  Κάποιες στιγμές όμως δεν αντέχει, στρέφεται προς αυτήν και της παραδίδεται με πάθος και τότε έχουμε έκλειψη και οι άνθρωποι θυμούνται την παλιά αυτή ιστορία που διδάσκει πως δεν πρέπει να ζουν μέσα στο ψέμα και στον φόνο